De Zwarte Post BV

De Zwarte Post BV

(c) 2019 – 2023, door P.D. Vile
Verhaal codes: Mg, cons
Dit is een lang verhaal. Totaal 18 hoofdstukken en een epiloog. Verwacht niet direct vanaf het begin stomende seks. Eigenlijk gaat dit verhaal meer over verleiding. De heel gerichte en doelbewuste verleiding van een man, een verleiding die hij onmogelijk kan weerstaan.
Ik ben van plan de komende tijd elke paar dagen een aantal hoofdstukken te posten. Op dit moment is het verhaal dus nog niet compleet. Maar feedback is wel altijd welkom!

Hoofdstuk 1: De directiekamer

De knappe lange man, gekleed in smetteloos designerpak, stond voor het raam. Met zijn rug naar de vergadertafel gekeerd, keek hij uit over de skyline van de stad.
Zijn staf wachtte geduldig en in stilte. Alleen Harry, de persoonlijke secretaris van de CEO, krabbelde aantekeningen op een notitieblok. De man sprak langzaam en bedachtzaam.

“Geachte heer Meijer.
Als iemand de aantrekkingskracht van mooie vrouwen begrijpt, dan ben ik het wel. Het is als een natuurkracht, bijna onmogelijk te weerstaan. Ik zal nooit iemand veroordelen omdat hij toegeeft aan dat verlangen.
Maar juist voor een man in uw positie, is discretie van uiterst belang. En tot mijn spijt moet ik u erop wijzen dat u onlangs tijdens een buitenechtelijke affaire bent gefotografeerd. Voor het geval u het niet meer weet heb ik enkele voorbeelden van deze foto's toegevoegd, om uw geheugen op te frissen.
Ik kan u verzekeren dat ik het vreselijk zou vinden als deze foto's publiek zouden komen. Ik heb al een deel van de middelen van mijn bedrijf voor uw belang ingezet. Zoals u misschien heeft gemerkt, ben ik er tot nu toe in geslaagd om publicatie van deze foto's te voorkomen. En we zijn zelfs al dicht bij het opsporen van de bron.
Maar onze middelen zijn niet onbeperkt, en ik kan maar moeilijk rechtvaardigen om nog meer in uw belang in te zetten. Daarom wil ik u een voorstel doen. U bent natuurlijk op de hoogte van de aanstaande stemming over de verkoop van het Hoogland-gebouw aan Globalbank. Toevallig heeft een van onze klanten er groot belang bij dat dit voorstel wordt afgewezen, en zij hebben ons een mooie betaling beloofd als dat lukt. U heeft echter onlangs verklaard vóór te willen stemmen. Dat zou de deal laten slagen.
Ik hoop dat u begrijpt dat ik dit met tegenzin schrijf, maar de enige manier waarop wij nog meer middelen kunnen investeren in de bescherming van uw reputatie als trouwe echtgenoot, is als we de betaling van die klant krijgen. Het is nu dus uw eigen stem tijdens de raadsvergadering volgende week die uw lot bepaalt. Als u uw stem verandert in nee, dan kan ik u garanderen dat we de eigenaar van de foto's opsporen en ervoor zorgen dat ze verdwijnen.
Maar als u vóór stemt, punt punt punt, nou, laten we zeggen dat ik in dat geval alleen maar kan hópen dat deze foto's niet worden vrijgegeven. Het internet heeft de neiging dingen snel te verspreiden, en nooit te vergeten.
U kunt uw medewerking bevestigen door publiekelijk aan te kondigen dat u uw stem zult wijzigen. Hoe eerder we meer middelen voor u kunnen vrijmaken, des te kleiner het risico dat deze foto's uitlekken.
Vertrouwend op uw medewerking,
Hoogachtend,
Theo de Zwarte, directeur, De Zwarte Post BV”

De man draaide zich om en liet zijn blik over de vergadertafel dwalen. Hij zag hoe Harry de laatste woorden noteerde.
De toon en snelheid van zijn spraak veranderden. Hij was nu op en top zakenman, eraan gewend dat zijn opdrachten tot op de letter werden uitgevoerd.
“Verstuur het door alle gebruikelijke beveiligingslagen. Gebruik zijn privé email adres, zijn zakelijke email wordt door zijn secretaresse gelezen. Zijn vrouw kijkt nooit naar zijn privé mail. Verstuur het vanavond, tussen 7 en 8 uur, hij bekijkt zijn mail doorgaans na het avondeten, terwijl zij tv kijkt, dus dan ziet ze zijn eerste reactie niet. Oh, en stuur niet direct alle foto’s mee, bewaar een paar van de meer expliciete. Ik vrees dat meneer Meijer een paar extra aansporingen nodig heeft voordat hij buigt.”

De secretaris sloeg zijn notitieblok dicht en verliet de kamer. De lange man nam zijn plaats aan het hoofd van de tafel in, en keek naar zijn staf. Hij had geen notities, geen papieren, niets. Dat had hij niet nodig.
“Marina, hoe staan het ervoor met dossier Morriaan?”
De lange vrouw links van hem gaf antwoord:
“Waarschijnlijk kunnen we vanavond afronden. Lorinda is op dit moment op weg naar het hotel, en de opnameapparatuur is geïnstalleerd.”
“Aha, dat verklaart waarom ze niet hier is. Goed zo.”

Hij wende zich tot de volgende medewerker.
“Stefan, is er al nieuws rond dossier Noorman?”
“We zitten nog in de verkennende fase, meneer de Zwarte. Noorman is absoluut een homo, maar nog niet uit de kast. We zijn nu bezig zijn voorkeuren in beeld te krijgen. Het lijkt erop dat hij valt op stoere roodharige mannen.”
“Dat is jammer. Niemand van ons personeel voldoet aan dat plaatje.”
“Toch wel. Sjors zit nu op de zaak. We zijn nog bezig zijn normale bewegingspatronen in kaart te brengen, zodat we een goede tijd en plaats kunnen kiezen voor de eerste ontmoeting.”
“Sjors? Sjors is toch hetero?”
“Dat klopt, maar hij heeft laten vallen dat hij bi-schierig is. En toen ik het over Noorman had, bood hij zich aan. Hij zei, als ik ooit een pik zuig, dan die van deze man.”
Meneer de Zwarte grinnikte.
“Ja, ik heb de foto’s gezien. Noorman ziet er prima uit.”
Hij twijfelde er niet aan dat Sjors het waar zou maken. Hij was al een paar jaar bij het bedrijf en kende het klappen van de zweep. Als hij een missie accepteerde, dan maakte hij hem ook af.
“Vergeet niet om, nadat de missie is afgerond, aan Sjors te vragen of hij openstaat voor meer gay opdrachten, of dat hij liever een volledig hetero veldwerker wil blijven.”

Hoofdstuk 2: Dossier Bruinsma

Meneer de Zwarte besprak nog een paar dossiers met zijn senior staf en gaf wat tips en ideeën. En toen wendde hij zich met een bezorgde blik tot de man aan zijn rechterkant.
“Oké, tot slot jij, Arwin. Nog steeds geen voortgang met Bruinsma?”
“Nee, meneer de Zwarte. Hij is een harde noot om te kraken. Isabella haaft de opdracht nu ook teruggegeven.”
“Hmmm. Dat is nu dus al vier van onze vrouwelijke medewerksters en twee van de mannen, toch? Als dit niet zo’n goed betalend contract was, dan zou ik het allang hebben opgegeven.”
Stefan stak zijn hand op.
“Meneer de Zwarte, misschien moeten we overwegen om iets anders te doen dan onze normale aanpak? Ik heb een paar vrienden die ónder de tattoos zitten en erg groot zijn. Ik weet zeker dat zij …”

Meneer de Zwarte explodeerde zowat.
“Hoe vaak moet ik dit nog herhalen? Wij zijn geen criminele organisatie! Wij verleiden mensen, halen ze ertoe over om toe te geven aan hun diepste verlangens, en dan confronteren we ze met de consequenties. Maar we gebruiken geen dwang, geweld, of bedreigingen.”
“Het spijt me, meneer de Zwarte.”
Maar meneer de Zwarte kalmeerde snel.
“Het is wel goed. Je probeert te helpen. En je bent nog vrij nieuw. Maar die morele standaard is heel belangrijk voor mij, voor dit bedrijf, want anders komen we op een hellend vlak.”

Toen wendde hij zich weer tot Arwin.
“Dus, nog nieuwe ideeën?”
“Nou … niet echt. Maar nadat ik alle observatiebeelden die we hebben nog eens heb bekeken, denk ik dat ik het nu wel begrijp. Maar dat moet u echt zelf zien. Permissie om video te tonen?”

Meneer de Zwarte had een hekel aan techniek in zijn directiekamer, maar deze keer knikte hij zijn instemming. Arwin drukte op een knop, en een groot videoscherm daalde uit het plafond naar beneden.
Op het scherm waren beelden van het doelwit te zien. Meneer Bruinsma. Een man van voor in de dertig, die eruit zag alsof hij aantrekkelijk zou kunnen zijn als hij wat meer tijd in de sportschool en wat minder tijd in de kroeg zou doorbrengen.
De meeste beelden toonden hem terwijl hij liep, soms ook terwijl hij reed. Elke keer als hij zijn hoofd draaide, bevroor het beeld, zoomde in op zijn gezicht, dan weer uit, en dan weer in op waar hij naar leek te kijken.
Iedereen in de directiekamer keek in stilte. De video duurde misschien een minuut of vijf. Iedereen wist dat dit maar een fractie was van de beelden die ze hadden. Arwin had deze fragmenten gekozen om iets duidelijk te maken.

“En, zagen jullie wat ik zag?” vroeg Arwin.
Het bleef stil in de kamer.
Uiteindelijk sprak Marina, twijfelend.
“Ik zag het doelwit kijken naar vrouwen van alle leeftijden, en van divers uiterlijk. En ook mannen. Niet zoveel, maar toch. En ik zag ook een paar keer dat er niemand in zijn gezichtsveld was, dus dan keek hij waarschijnlijk naar het uitzicht of zo. Ik begrijp niet wat je ons duidelijk wil maken.”
Maar meneer de Zwarte keek nadenkend:
“Als je wil zeggen wat ik denk dat je wil zeggen, …”
Arwin keek naar hem en wachtte, maar meneer de Zwarte maakte zijn zin niet af. En dus deed Arwin het zelf:
“Ik wil zeggen dat ik denk dat het doelwit op kinderen valt.”

Er viel een stilte in de kamer. Arwin drukte op een andere knop, en dezelfde video speelde nogmaals af. Maar deze keer was er, elke keer als de blik van Bruinsma werd gevolgd, steeds een pijl of cirkel om duidelijk te maken dat er een kind in zijn blikveld was. Elke keer een meisje. Allemaal met lange, blonde haren. En allemaal zagen ze eruit alsof ze een jaar of tien waren.

Hoofdstuk 3: Omdenken

Meneer de Zwarte schraapte zijn keel.
“Goed, dat verklaart waarom we geen succes hadden. Stuur een bericht aan de afdeling onderzoek. Ik neem het ze niet kwalijk dat ze dit niet hebben opgemerkt, maar we moeten er wel van leren. We hadden ons een boel moeite en geld kunnen besparen als we dit eerder hadden gezien.”
Gerard stak zijn hand op.
“Ja, Gerard?”
“Betekent dit dat we de zaak moeten laten vallen?”
“Nou ja, we kunnen nog wel een onderzoeker op Bruinsma zetten. Nu we weten waar we naar op zoek zijn kunnen we misschien belastend bewijs van misstappen uit zijn verleden opgraven. Maar zo niet … onze beelden zijn niet belastend genoeg, en als hij tot nu toe voorzichtig is geweest, dan kunnen we niet afwachten in de hoop dat hij net nu in de fout gaat. Dus ja, ik ben bang dat we de cliënt moeten informeren dat het doelwit immuun is voor onze werkwijze.”

Met een simpel handgebaar ontbond meneer de Zwarte de vergadering. Iedereen stond op en verliet de vergaderzaal. Alleen één jonge vrouw bleef achter.
“Ja, Annabel?”
“Meneer, ik was laatst op het internet aan het zoeken naar obscure fetisjen …”
“Ja, ik weet nog dat ik je die opdracht heb gegeven.”
“Precies. En toen vond ik een verwijzing naar een wetenschappelijk onderzoek dat, vrij kort na publicatie, weer in werd getrokken. Niet omdat het onjuist bleek, maar omdat het als té taboe werd beschouwd om publiek te worden gemaakt.”
“Dus?”
“Het onderzoek ging over minderjarige kinderen met hoge seksuele aandrang. Een wetenschapper had ontdekt dat een klein percentage kinderen al op jonge leeftijd seksuele verlangens ontwikkelt. Zijn verder onderzoek onder een grote groep testpersonen bevestigde dit. En toen betoogde hij dat dit wellicht een manier kon zijn om mensen met pedoseksuele verlangens te helpen, en ik denk dat het dat idee is waardoor zijn onderzoek op een zwarte lijst is gezet.”

Meneer de Zwarte bleef lang stil. Annabel wachtte geduldig af. Ze wist wel beter dan haar baas op te jagen als hij nog nadacht.
Uiteindelijk reageerde hij.
“Dus dan is jouw idee om een van die seksueel vroegrijpe kinderen te vinden, en haar dan in te zetten om Bruinsma te verleiden? Ik moet toegeven dat alleen de gedachte me al angst aanjaagt. Maar ik moet ook aan het bedrijf denken. We hebben al veel in Bruinsma geïnvesteerd. Nu de opdracht teruggeven zou ons veel geld kosten.”
Hij zuchtte.
“Maar heb je dan enig idee hoe je zulke kinderen kan vinden?”
“Toevallig lijkt er zo een bij mij in de buurt te wonen. Ik heb mensen over haar horen praten. Kennelijk valt ze jongens lastig, en ze laat voortdurend haar onderbroekje aan mannen zien. Als ze al ondergoed draagt. Misschien kan ik eens met haar praten, kijken of ik erachter kom wat ze wil?”

Meneer de Zwarte werd weer stil. Hij nam de tijd voordat hij tot een besluit kwam.
“Goed. Je hebt toestemming om contact met het meisje op te nemen. Oefen geen druk op haar uit. Als je gevoel fout is, dan is het fout. Oh, en wees heel voorzichtig als je met haar praat, zorg ervoor dat ze niet in de problemen komt.”
Annabel knikte, en draaide zich toen om om de vergaderzaal te verlaten.
“Oh, nog één ding,” ondrebrak meneer de Zwarte haar, “Ik wil zelf met het kind praten, nadat jij haar hebt gesproken. Voordat er verder ook maar iets gebeurt.”
“Uiteraard, meneer de Zwarte.”

Annabel sloot de deur achter zich. Meneer de Zwarte zat nog lange tijd stil op zijn stoel. En toen sprak hij, wetend dat zijn secretaris luisterde.
“Harry, neem contact op met onze advocaat om te kijken hoe we het risico voor het bedrijf zo klein mogelijk houden, als we dit doorzetten.”

Hij zuchtte en begroef zijn hoofd in zijn handen.
“Wat ben ik toch voor monster, dat ik dit zelfs maar overweeg?”

Hoofdstuk 4: Het interview

Meneer de Zwarte zat op een van de lage stoelen in de ontvangstruimte. Een kort klopje op de deur, en toen kwam Annabel binnen, samen met een jong meisje. Ze had schouderlang, golvend zwart haar. Haar ogen waren blauw, haar huid mooi gebruind. Ze droeg een korte gele tanktop die haar middenrif bloot liet, en daaronder een kort blauw rokje.

Meneer de Zwarte kwam overeind en stak zijn hand uit.
“Goedemiddag, jongedame. Jij bent Lexi, neem ik aan? Welkom, fijn dat je kan komen. Ik ben meneer de Zwarte.”
“Ja, dat weet ik. Mevrouw Annabel vertelde het. Dag meneer de Zwarte.”
Ze schudde zijn hand. Haar handje voelde een beetje zweterig. Meneer de Zwarte bekeek haar gezicht. Hij zag een mengeling van angst en opwinding.
“Ga maar zitten. Wil je wat drinken?”
Harry kwam binnen, met een dienblad met glazen en diverse frisdranken. Lexi koos voor cola. Annabel en meneer de Zwarte pakten beide een glas water.
Nadat Harry weer wegging en de deur had gesloten, ging meneer de Zwarte terug naar zijn stoel. Annabel en Lexi namen plaats op de bank tegenover hem.

“Lexi, weet je wie wij zijn? Heeft Annabel uitgelegd wat we doen?”
“Ja, meneer. Mevrouw Annabel vertelde dat jullie voor iemand de perfecte persoon zoeken om seks spelletjes mee te doen, en dan sturen jullie die persoon naar ze toe zodat ze seks spelletjes kunnen doen. En daar maken jullie foto’s van, en dan moeten zij iets doen om die foto’s te krijgen.”
“Ja, daar komt het wel op neer. En heeft ze ook uitgelegd waarom jij hier bent?”
“Ze zei dat jullie iemand hebben gevonden die wil spelen met jonge meiden zoals ik. En jullie willen dat ik met hem speel, zodat jullie foto’s kunnen maken terwijl wij pret maken.”
“Klopt. En nu wil ik dat je helemaal eerlijk bent, Lexi. Ik wil weten of je dit echt helemaal zelf wil. Niet omdat Annabel het vraagt. Niet voor mij. Niet voor wie dan ook. Alleen voor jezelf.”
Haar hoofd knikte zo heftig op en neer dat hij bang was dat het eraf zou vallen.
“Oh ja, meneer de Zwarte. Papa en mama worden altijd boos als ik doktertje wil spelen met de oudere jongens in de buurt. Of als ik zo ga zitten.”
Ze ging in kleermakerszit zitten, en daardoor zag meneer de Zwarte nu dat ze geen onderbroek droeg. Hij had een direct uitzicht op haar totaal haarloze minderjarige kutje.
“Ik wil seks-dingen doen. Echt waar! Maar iedereen zegt steeds maar dat ik nog te jong ben. Dat ik moet wachten. Maar ik wil niet wachten!”

Meneer de Zwarte had geprobeerd zich erop voor te bereiden dat zoiets zou kunnen gebeuren, En toch werd hij erdoor overvallen. Hij huiverde. Maar het lukte wel om zijn instinctieve reactie om weg te kijken en het kind te zeggen zich aan te kleden te onderdrukken.
“Alstublieft, meneer de Zwarte, wat moet ik ervoor doen om deze baan te krijgen? Dit is een auditie, toch? Wilt u dat ik …”
Terwijl ze sprak was ze al bezig haar tanktop over haar hoofd te trekken. Meneer de Zwarte zag haar platte borst, versierd door twee puntige tepeltjes.
“Nee, Lexi, nee. Hou dat alsjeblieft aan. Dit is geen auditie. Ik wil je alleen maar een paar vragen stellen.”
Lexi trok haar tanktop weer omlaag. Ze leek teleurgesteld.
Annabel merkte het. Ze boog zich naar Lexi en fluisterde in haar oor:
“Weet je nog wat ik eerder zei, dat iedereen andere dingen wil? De meeste volwassenen willen seks-spelletjes doen met mensen van hun eigen leeftijd, niet met kinderen.”
Uiteraard wist Annabel heel goed dat meneer de Zwarte een heel strikt beleid had van geen seks met zijn personeel. Te veel kans dat daar later problemen van zouden komen. Maar dat leek haar moeilijker aan Lexi uit te leggen, dus liet ze dat deel maar weg.

Meneer de Zwarte was tot een besluit gekomen.
“Oké Lexi. Je hebt me overtuigd dat je dit echt graag wil. We gaan het doen. Je moet dan wel een pruik dragen, de man waar we jou mee willen laten spelen is dol op blonde meisjes.. We hebben hier een goede pruikenmaker, zij zorgt daarvoor.”
“Een blonde pruik? Cool!”
“En ik zal een paar van mijn vrouwelijke medewerkers vragen om je wat truken te leren om een man te verleiden, op een wat subtielere manier dan wat jij nu doet.”
Hij wees naar haar kruis, waar Lexi nu openlijk haar clitje zat te wrijven.
“Oh, sorry,” ze haalde haar hand weg, “dat was niet eens om u te verleiden. Niet nadat mevrouw Annabel uitlegde dat u niet houdt van seks-spelletjes met jonge meiden. Ik raakte gewoon opgewonden. Sorry.”
Meneer de Zwarte wilde het niet toegeven, maar hij was enorm opgelucht dat ze was gestopt zichzelf te vingeren. Het zien van een prepubertje die zo openlijk seksueel was, stoorde hem enorm.

“Oh, nog één ding. Als we jou eropuit sturen om Bruinsma te ontmoeten, dan moeten we er wel voor zorgen dat we mensen in de buurt hebben om het te stoppen en jou te redden als hij te ver wil gaan.”
“Stoppen? Redden? Te ver? Wat bedoelt u?”
“Nou, wat nou als hij bijvoorbeeld zijn penis in jouw vagina wil stoppen? Jij bent niet sterk genoeg om hem tegen te houden.”
Haar ogen werden groot van de opwinding.
“Oh, denkt u echt dat hij dat gaat doen, meneer de Zwarte? Gaat hij hem er echt in doen?”
Ze sprong overeind, sprong bij meneer de Zwart op schoot, en omarmde hem,
“Dat zou zo fijn zijn! Alstublieft, stop hem niet als dat gebeurt. Ik wil dat zo graag!”

Meneer de Zwarte slikte moeizaam. Hoe zeer hij zich ook had voorbereid, hier was hij niet klaar voor. Niet voor een tienjarige die niet gered wilde worden van een kindermisbruiker. En ook niet voor een tienjarige die haar naakte kutje op zijn schoot plantte.
Hij worstelde tegen de impuls om het meisje weg te duwen. Hij bleef zichzelf herinneren dat dit een normale reactie was voor een tienjarig meisje die zojuist een fantastisch kado had gekregen. En dat, kennelijk, dit meisje kindermisbruik als een fantastisch kado beschouwde.

“Ik weet niet of hij dat gaat doen. Eerlijk gezegd begrijp ik überhaupt niet wat hij wil. Maar als jij niet wil dat we hem stoppen als dat gebeurt, dan doen we dat niet. Ik gebruikte het alleen maar als voorbeeld. We bespreken alle mogelijkheden later wel. Waar het om gaat is dat we zeker willen weten dat jij veilig bent, oké?”
“Oké, meneer de Zwarte. Bedankt!”
Ze kuste hem vluchtig op zijn lippen en ging toen van zijn schoot af. Meneer de Zwarte zag dat ze een vochtige plek op zijn broek achterliet.
“Mevrouw Annabel zal je hier alles laten zien en je voorstellen aan de mensen die je gaan helpen, oké? Bedankt, Lexi. Het was fijn je te leren kennen.”
Annebel stond op en nam Lexi bij de hand.
“Oh, en Annabel. Goed werk!”
Annabel wist hoe zeldzaam complimenten van meneer de Zwarte waren. Ze glimlachte terwijl ze de zaal verliet.

Harry kwam binnen en gaf meneer de Zwarte een schone broek.
“Bedankt, Harry. Net zo attent als altijd. Wat denk jij, doen we hier goed aan?”
“Nou, op basis van wat ik heb gezien is dit meisje nog gretiger dan wie dan ook van ons personeel. Ik zie niet in hoe het slecht voor haar zou kunnen zijn, zolang we ervoor zorgen dat er mensen in de buurt zijn die haar kunnen beschermen als Bruinsma gewelddadig wordt.”
“Volgens ons onderzoek doet Bruinsma nog geen vlieg kwaad.”
“Klopt. Maar toch moeten we haar beschermen, voor het geval hij besluit alle bewijzen te wissen. Of gewoon ruiger wil dan zij.”
“Natuurlijk. Maar toch heb ik nog één zorg. Onze medewerkers weten allemaal wat we hier doen. Ze weten dat er foto’s van hen met onze doelwitten gelekt kunnen worden. Zij weet dat niet. En het zou haar leven ruïneren. Dat is mijn zorg. Wat als Bruinsma niet toegeeft?”
Harry grinnikte.
“Oh, kom op, Theo. Jij kent Bruinsma’s plek op de sociale ladder net zo goed als ik. En je weet dat hij makkelijk aan de eisen van onze klant kan voldoen, en nauwelijks risico loopt. Denk je nu echt dat hij de gok zou nemen dat er wellicht foto’s lekken waardoor hij als pedofiel en kindermisbruiker aan de schandpaal gaat?
Meneer de Zwarte knikte, langzaam.
“Tja, da’s waar, Harry. Bedankt. Maar toch, ik hou van deze hele zaak wel een slechte smaak in mijn mond.”

Harry opende zuchtend een kastje, nam twee glazen, en vulde ze met rijpe Scotch.
“Ik ook, Theo. Ik ook.”
Theo de Zwarte hief het glas dat Harry hem gaf.
“Laten we dan samen die slechte smaak wegspoelen, Harry. Proost.”

Hoofdstuk 5: De wielen van de bus

Gerard Bruinsma stapte op de bus. Zijn gebruikelijk vrijdagmiddagrit naar huis, na zijn bezoek aan zijn moeder. Achterin de bus vond hij een vrije plek.

Twee haltes verder kwam een jong meisje binnen. Gerard probeerde zijn blikken te verbergen. Ze was helemaal zijn type. Slank, gebruind, lange blonde haren. Ze droeg een roze T-shirt dat haar lijfje als een tweede huid omsloot, waardoor haar perfect platte borst goed tot zijn recht kwam. Op het shirt was een print van een teddybeer gedrukt, in zwarte lijnen.
Daaronder droeg ze een eenvoudig wit rokje, tot tussen haar knieën en haar heupen. Haar bruine benen zagen er glad en zacht uit.

Gerard kon zijn geluk niet op toen ze, nadat ze om zich heen keek op zoek naar een vrije plek, de stoel tegenover de zijne koos. Ze liet zich erop vallen, pakte haar telefoon uit haar handtasje, en verdween in het scherm.
Gerard kon zijn ogen niet van dit wondertje afhouden. Haar blauwe ogen pasten perfect bij haar lange blonde krullen. Haar borst was zo schattig plat. De huid op haar armen en benen zag er zo zacht uit.

Het meisje ging zo totaal in haar telefoon op, dat ze het niet eens merkte toen ze afwezig een been optrok. Maar Gerard zag het wel! Met één voet op de zitting, terwijl de andere daaronder bungelde, was haar rokje wat omhoog gekropen, zodat Gerard nu haar ondergoed kon zien.
Terwijl zij bezig was met een of ander spelletje op haar telefoon, nam Gerard haar schoonheid zo goed mogelijk in zich op, terwijl hij zijn best deed om zijn blikken niet op te laten vallen. Hij zag dat ze een effen wit onderbroekje droeg, met een getekende vrucht op de plek van haar venusheuvel. Een kers, met daarbij de tekst “My cherry”.
“Lieve hemel,” dacht Gerard, “denken ouders überhaupt nog wel na als ze hun kleine engeltjes aankleden?”
Hij keek opnieuw. Ze ging wat verzitten, waardoor hij het nu zelfs nog beter kon zien. Hij zag de binnenkant van haar dijen, helemaal tot de plek waar het katoen van haar onderbroekje begon. En hij zag door de stof heel vaag de vorm van haar labia.

Opeens liet het meisje haar telefoon zakken, en Gerard zag dat ze naar hem keek. Hij draaide snel zijn gezicht weg, deed alsof hij niet had gestaard, maar hij wist dat hij te laat was.
“Oeps, sorry meneer,” zei ze.
Gerard was direct verliefd op het geluid van haar stem. Zo lief, zo jong, zo onschuldig.
“Mama zegt altijd dat ik beter op moet letten hoe ik zit, maar ik vergeet het steeds. Ik hoop dat u het niet erg vond?”
Gerard wilde antwoorden, probeerde iets te zeggen. Maar zijn keel was zo droog dat hij alleen maar een krakend geluidje voortbracht,

En toen stond het meisje op, danste uit haar stoel.
“Dit is mijn halte. Dag, meneer!”
En toen was ze weg.

Terwijl de bus optrok en weer invoegde, besefte Gerard dat het ook zijn halte was.

Annabel wachtte Lexi al op bij de halte.
“Goed gedaan, Lexi! Uitstekend! Zag je hoe groot zijn ogen werden toen je je knie optrok?”
“Ja, zag ik. Maar ik snap nog steeds niet waarom ik van jou die onderbroek aan moest. Ik dacht dat hij het nog veel fijner zou vinden als hij mijn kutje kon zien?”
“Oh, dat zou hij zeker, Lexi. Maar dan zou hij het niet vertrouwen. Hij zou dan veel te voorzichtig worden. Wat hij wil, is verboden. En dus is hij altijd erg op zijn hoede. We willen dat hij jou ziet als een onschuldig, normaal kind, dat nog niet aan seks denkt. Dan zal hij minder voorzichtig worden, en dat is het moment dat jij dan toe kan slaan.”
“Oké, als jij het zegt. Jij doet dit als je werkt. Jij zal het wel het beste weten.”
“Inderdaad,” glimlachte Annabel, “dus dan zien we elkaar volgende week weer?”

Hoofdstuk 6: Rond en rond

Gerard Bruinsma kon het meisje maar niet uit zijn hoofd krijgen. Zoals ze eruit had gezien, op haar stoel, één been opgetrokken, haar onderbroekje zichtbaar. Haar haren, haar ogen, Haar platte borst. De contouren van haar spleetje.
Zijn vrouw had zich afgevraagd waarom hij opeens zoveel meer zin had in seks, en dus had hij een verhaaltje opgehangen over een nieuwe secretaresse op kantoor, met grote tieten en een ronde kont. Ze was erin getrapt, en nadat ze glimlachend iets had gezegd over buiten de deur honger krijgen maar wel thuiskomen voor het eten, had ze dankbaar zijn stampende pik aanvaard.
Gerard had zijn ogen gesloten, en terwijl hij de ene dikke sliert sperma na de andere in zijn vrouw spoot, zag hij voor zich alleen maar dat geheimzinnige meisje.

Er was een week voorbij gegaan, en Gerard kon zijn zenuwen niet in bedwang houden. Zou ze opnieuw op de bus zitten? Hij koos expres dezelfde plek als de week daarvoor, terwijl hij zichzelf inwendig voor gek verklaarde.
“Hoe groot is die kans nu helemaal?” vroeg hij zichzelf.

En toch kon hij het, twee haltes later, niet laten om nerveus naar de deuren van de bus te kijken. Zou ze er zijn? Zou ze opnieuw deze bus nemen?
Dat deed ze. Hij zag haar. Ze was er echt!
Net zo prachtig en schattig als hij zich haar herinnerde. Net zo mooi.
Deze keer droeg ze een wit, erg ruim vallend topje dat haar middenrif bloot liet, met daaronder een zwarte korte broek. Terwijl ze zijn kan top liep genoot hij van hoe strak haar buik was, van de vorm van haar navel.

Gerard hoopte dat ze weer de plek tegenover hem zou kiezen. Maar in plaats daarvan ging ze naast hem zitten.
“Hallo,” zei ze, “u was hier vorige week toch ook? Ik weet het nog. Oh, god, ik schaamde me zo voor wat ik had gedaan, dat u mijn onderbroek kon zien. Was u boos op me?”
Deze keer lukte het Gerard om te antwoorden:
“Nee, hoor. Ik vond het niet erg. Geen zorgen.”
Hij wilde er nog aan toevoegen dat ze hem juist blij had gemaakt. Dat ze mooi was. Maar die woorden leken niet gepast. Zelfs al bedoelde hij ze om haar zorgen weg te nemen, ze zouden zo gemakkelijk verkeerd begrepen kunnen worden. En dus zei hij verder maar niks.

“Oh, gelukkig. Bedankt, meneer! Oh, ik heet trouwens Lexi.”
Ze stak haar hand uit. Door de beweging verschoof de stof van haar topje, en opeens kon Gerard door de halsopening naar binnen kijken, waar hij een tepelhof en een tepeltje zag. Onbewust likte hij zijn lippen, maar toen herpakte hij zichzelf snel. Hij nam haar uitgestoken hand.
“Bruinsma. Gerard Bruinsma. Je mag me wel Gerard noemen.”
“Prettig kennis te maken meneer Brui … Gerard.”

En toen pakte ze haar telefoon, zette haar ellebogen op haar knieën, en begon te spelen. Doordat ze wat voorover leunde, viel haar topje naar voren, waardoor er een grote opening ontstond, waar Gerard makkelijk in kon kijken. Had ze dat zelf niet door?
Nou, Gerard ging het haar niet vertellen! Hij kon alleen maar staren naar het hem geboden prachtige uitzicht op twee tepeltjes, te midden van fraaie, ronde tepelhoven, op haar perfect platte, jonge borst. Hij likte zijn lippen, en probeerde zijn toenemende opwinding te verbergen, terwijl hij het beeld voor altijd in zijn geheugen verankerde.

En toen keek ze op, en ze zag waar hij naar staarde.
“Oh, mijn god,” was het enige dat Gerard kon denken, “ik ben zo enorm betrapt!”
Maar zij glimlachte alleen maar.
“Wat, waarom bent u zo geïnteresseerd in mijn stomme spelletje, meneer Gerard?”
“Het is … ik was niet … ik bedoel … ik was … Ja! Ja, het was inderdaad je spelletje, daar keek ik naar inderdaad,” stamelde hij, “Ik weet niet waarom, het trok gewoon mijn aandacht,denk ik.”
“Misschien moet ik dan het spel uitleggen, zodat u het beter kan volgen?”

Maar toen, voordat Gerard kon antwoorden, stond ze alweer op.
“Oh, wacht. We zijn alweer bij mijn halte. Nou, misschien volgende week dan?”
Gerard kwam ook overeind.
“Dit is ook mijn halte!”
“Echt waar? Oh, wauw. Wat een toeval.”

Ze stapten samen uit de bus. Terwijl ze liepen, begon Lexi te kletsen. Iets over naar deze buurt verhuizen, en over alleen thuis zijn omdat haar ouders nog aan het werk waren.
Haar woorden kwamen niet echt aan in Gerard’s brein. Het enige waar hij aan kon denken was die borst, die tepeltjes. Hij probeerde zich in te beelden hoe ze aan zouden voelen.

En toen sloeg zij linksaf waar hij naar rechts moest.
“Goed, dan leg ik volgende week mijn spelletje uit?” vroeg ze.
Gerard knikte alleen maar.

“Wauw!” riep Lexi uit, toen ze Annabel zag, “hij zat zowat over mijn borst te kwijlen. En ik heb nog niet eens tieten! Ik dacht dat ik tieten moest hebben om mannen gek te maken!”
“Zo werkt het bij de meeste mannen, Lexi. Maar niet bij Bruinsma. Hij valt op jonge meisjes. En hij is dol op hun platte borst.”
Ze stapten in de wachtende limo en bespraken de plannen voor de volgende weken, terwijl ze thuis werden gebracht.

Hoofdstuk 7: Spelletjes

Gerard was er de hele dag niet bij geweest op kantoor. Hij wist nu al dat hij maandag al het werk van vandaag zou moeten weggooien en overdoen. Maar hij kon zich gewoon niet concentreren.
En het bezoekje aan zijn moeder … nou, hij zou haar morgen wel bellen, sorry zeggen dat hij zo afwezig was geweest, en haar vragen om nog eens uit te leggen wat tante Julia deze keer nu weer had gedaan. Niet dat het hem interesseerde, maar zij wilde dat hij naar haar verhalen luisterde, en hij voelde het als zijn plicht om zijn moeder gelukkig te maken.
Normaal, althans. Nu niet. Nu wilde hij maar één ding: op de bus stappen en Lexi weer zien.

Gerard maakte haast een sprongetje van blijdschap toen hij haar de bus binnen zag komen. Ze keek om zich heen, op zoek naar hem, en liep toen direct naar zijn plek en koos weer de stoel naast de zijne.
Deze keer droeg ze een zomerjurkje met een blauw-wit patroon. Een blauwe riem bond de stof samen rond haar middel, en de jurk kwam tot net boven haar knieën.
In gedachten berispte Gerard zichzelf omdat hij teleurgesteld was dat ze niet iets spannenders droeg

“Goedemiddag, meneer Gerard!” zei ze, met haar heerlijke stem, “Wil je nog steeds graag meer over mijn spelletje leren?”
Gerard knikte maar. Het spel maakte hem in het echt niets uit, maar hij kon uiteraard niet toegeven dat hij vorige week eigenlijk in haar topje had zitten kijken, en niet naar haar telefoon zoals zij had aangenomen.

En dus startte ze het spel, en legde alle vreemde en ingewikkelde regels uit. Gerard deed alsof wat ze vertelde hem boeide, terwijl hij in het echt gewoon zat te genieten van haar stem. En zo af en toe boog ze zich naar hem toe, om een bepaald detail op het scherm aan te wijzen, en dan voelde hij haar lijfje tegen het zijne.
Hij voelde hoe zijn pik zich begon te roeren in zijn broek. Dit meisje was zo lief. Zo schattig. Zo onschuldig, en puur, en zacht, en warm, en …
Hij zuchtte.

Ze hoorde hem zuchten.
“Ja, het is ook inderdaad wel een boel zo ineens. Ik had best lang nodig om het allemaal te leren.”
Ze giechelde, en in Gerards oren klonk dat als het gezang van engelen.
“En we zijn alweer bijna bij onze halte, en ik heb nog niet eens uitgelegd hoe je moet levelen.”
Ze aarzelde. Ze keek in de verte, alsof ze een moeilijke keuze overwoog. Gerard maakte gebruik van de gelegenheid om de mooie rondingen van haar gezicht te bewonderen. Haar grote, ronde lippen. Haar Griekse neusje. Haar iets afstaande oren.

En toen stelde ze voor:
“Hé, meneer Gerard, ik heb een idee. Ik heb toch niks te doen en er is verder niemand thuis. Waarom kom je niet met me mee naar huis, dan kan ik daar de rest van de regels uitleggen.”
Gerard verslikte zich haast. Nodigde ze hem nu bij haar thuis uit? Alleen zij en hij?
Hij had al zo vele jaren over dit soort scenario’s gefantaseerd. En dan altijd zichzelf verteld dat dat nooit zou gebeuren.
Was dit de keer dat … ?
“Nee, sukkel,” verweet zij zichzelf in gedachten, “ze denkt gewoon dat ik dat spel wil leren. Ze is te jong en te onschuldig om het gevaar te beseffen.”
En dus knikte hij.
“Ja, Lexi. Dat is een prima idee!”

Ze stapten uit de bus. Toen ze bij de kruising kwamen waar ze vorige week verschillende kanten op waren gegaan, pakte Lexi Gerard’s hand om hem de goede kant op te leiden. Ook al was het een onschuldig gebaar, Gerard voelde vonken door zijn lijf schieten door die aanraking.
Ze gingen een flatgebouw binnen en namen de lift naar de vierde. Toen leidde ze hem naar een van de deuren, haalde een sleutel uit haar tasje, en liet hem binnen.

Lexi sloot de deur en wees Gerard toen de weg naar haar kamer. Een typische meidenkamer. Veel tinten roze, regenbogen, en eenhoorns, maar ook een paar posters van boy bands. Een bureau met schoolboeken en een laptop in de hoek, een bed met verbleekte roze dekens langs de muur. Een klein tweezits bankje langs de andere muur, tegenover een klein tv-toestel.
“Is het oké als ik deze jurk uitdoe?” vroeg Lexi, “hij kriebelt nogal en zit niet heel prettig, ik doe hem altijd direct uit als ik thuiskom.”
“Geen probleem,” antwoordde Gerard, “wil je dat ik me …”
Hij kon zijn aanbod om zich om te draaien niet eens afmaken. Lexi tilde zonder omhaal haar jurk over haar hoofd en liet hem op de vloer vallen.

Gerard’s mond viel open. Zijn ogen puilden uit.
Daar stond ze, een visioen van pure schoonheid. Het was alsof hij was gestorven en nu in de hemel was. Zijn eigen, persoonlijke hemel. Zijn ogen vonden direct haar borst, die schattige tepelhoven, en de twee kleine, puntige tepetltjes. En toen dwaalden ze af, langs haar platte buik, naar haar onderbroekje. Ze droeg een eenvoudige, roze onderbroek. Deze zat ruim genoeg dat de contour van haar spleetje zich niet aftekende, maar dat was ook niet nodig. Zijn fantasie draaide al overuren om zich haar helemaal bloot voor te stellen.

Ze liet zichzelf achteloos op het bankje vallen en klopte op de zitting naast haar.
“Kom, meneer Gerard. Ga zitten, dan kan ik uitleggen hoe levelen werkt.”
Ze had haar telefoon al in haar hand.
“Wacht, ga je niet … blijf je zo?”
Gerard hoorde hoe onvast zijn stem was. Zijn keel was kurkdroog.
Lexi giechelde alleen maar.
“Oh, dat. Sorry, misschien had ik dat moeten zeggen. Mijn ouders en ik zijn nudisten. Normaal ben ik thuis helemaal bloot. Maar ik wil je niet in verlegenheid brengen, dus ik hou mijn onderbroek aan.”
Gerard knikte alleen maar. Het kon maar met moeite ademhalen. Zijn gedachten werden steeds warriger. Hij kon nu alleen nog maar denken aan het beeld van dit kleine engeltje, rond te paraderen in dit flatje, gekleed in niets anders dan haar schoonheid.
“Papa zegt altijd dat ik ook mijn tepels moet bedekken als er bezoek is, maar ik snap echt niet waarom. Ik heb nog geen borsten! Het is precies hetzelfde als wat jongens hebben!”
Ze kneep haar tepels samen om te laten zien wat ze bedoelde. Gerard voelde hoe een druppel kwijl uit zijn mond viel, zich langs zijn kin naar beneden baande, en toen viel en op de vloer landde. Lexi leek het niet te merken.

Met een ongeduldige blik pakte Lexi Gerard bij de arm en trok hem naast zich op de bank. Gehoorzaam ging hij zitten. Het bankje was maar nét breed genoeg voor twee. Hij voelde hoe haar warme, soepele, blote lijfje tegen het zijne drukte.
Gerard wist dat, als hij dit meisje wilde aanranden, hij dat nu gewoon kon doen. Er was niemand in de buurt en hij was veel sterker. Maar geweld was voor hem een afknapper. Zelfs in zijn ziekste fantasieën waren de meisjes altijd gewillig en gretig. Helemaal niet zoals in het echt. Ze was veilig bij hem.
Maar alleen al het gevoel van haar warmte zo dichtbij hem, het zien van haar blote huid, maakte hem harder dan hij ooit geweest was. Zijn pik deed pijn, gevuld met bloed, maar met niet genoeg ruimte om te groeien in zijn strakke broek. Hij was helemaal bezweet. Hij stak een vinger in zijn kraag en trok hem een stukje opzij.

“Oh, sorry,” zei Lexi, die de verkeerde conclusie leek te trekken, “het is voor jou ook vast niet prettig in dat strakke pak. Papa wil altijd direct uit zijn pak als hij thuiskomt van werk. Hier, ik help wel even.”
Ze hielp Gerard zijn jasje uit te trekken. Daarna maakten haar onervaren vingers de knoop van Gerard’s stropdas los, en opende ze de bovenste twee knoopjes van zijn overhemd. Daarna ging ze naar zijn broek en maakte zijn riem en het knoopje van de broek los.
“Daar, dat is vast fijner. Dat is wat papa altijd doet als we bezoek hebben. Anders doet hij natuurlijk gewoon alles uit.”

Gerard’s hoofd tolde. Hij had geen idee meer wat er allemaal gebeurde, hij tilde gewoon gehoorzaam zijn armen op toen Lexi hem uit zijn jasje hielp, en liet ook toe toen zij hem nog wat verder uitkleedde.
Het was allemaal zo terloops voor haar. Voor hem was het een levenslange droom die uitkwam. Ze leek het niet eens te merken als haar borst, haar tepels, zijn blote armen raakten. Of als haar hand over zijn kruis veegde. Voelde ze het kloppen van zijn harde paal niet? Had ze niet in de gaten wat ze met hem deed?
Toen ging ze weer naast hem zitten, op dat krappe bankje. Haar naakte lijfje, stevig tegen zijn zij gedrukt. Door de dunne stof van zijn overhemd voelde hij hoe warm ze was, hoe zacht. Zijn arm paste niet eens tussen ze in, dus hij moest hem wel achter haar rug leggen, in een soort halve omarming. De huid op haar rug voelde zacht, en glad, en warm, en uitnodigend.

De hele tijd kwebbelde ze over haar spel. Ze legde alle regels uit. En niets daarvan kwam binnen in Gerard’s brein. Het enige waar hij aan dacht was het gevoel van dit bijna naakte minderjarige meisje tegen hem aangedrukt, van hoe ze haar warmte met hem deelde.
Eindelijk was haar uitleg klaar. En toen startte ze het spel, zodat ze al spelend kon uitleggen wat er op het scherm gebeurde. Gerard had totaal geen oog voor haar telefoon. Hij zag alleen haar huid, haar borst, haar tepels. De vorm van haar benen, de plek waar ze elkaar ontmoetten, het roze onderbroekje dat haar laatste nog verborgen schat bedekte.
Hij voelde hoe het voorvocht uit zijn pik stroomde en zijn ondergoed bevuilde. Misschien zelfs doorlekte in zijn broek. Hij maakte zich er niet druk over hoe hij dat aan zijn vrouw zou uitleggen. Niet nu. Nu genoot hij gewoon van haar nabijheid, van haar schoonheid, van haar jeugd.

En toen keek Lexi op, naar de klok aan de muur.
“Oh, het wordt al laat. Mijn ouders komen bijna thuis. Je kan maar beter gaan, ik mag eigenlijk geen onbekenden binnenlaten als ik alleen ben.”
Ze stond op en gaf Gerard zijn jasje aan.
“Al ben jij natuurlijk geen onbekende. Niet voor mij, althans. Jij bent meneer Gerard.”
Ze giechelde.

Gerard knikte enkel. Hij had het gevoel dat hij iets moest zeggen, maar, zoals zo vaak als dit voorlijke jonge meisje in zijn buurt was, zijn keel was te droog en zijn brein te warrig.
“Kom je volgende week weer, meneer Gerard?” vroeg ze hem toen, “Dan zet ik de Playstation klaar, ik heb een multi-player versie van het spel en dan kunnen we samen spelen. Zou dat niet leuk zijn?”
“Ja. Ja, dat zou heerlijk zijn,” piepte hij.

Gerard verliet het flatje en ging naar huis. Hoewel hij al twintig jaar in deze buurt woonde, slaagde hij erin om twee keer te verdwalen voordat hij eindelijk thuis was.

Intussen kwam in het flatje Annabel binnen door een verborgen deur, en ze prees Lexi voor hoe goed ze het had gedaan. Lexi glimlachte van oor tot oor, en hield niet op te praten over hoe geweldig het was geweest.
“Wauw, Annabel, zag je zijn gezicht toen ik mijn jurk uitdeed? Ik dacht echt dat zijn kaak op de grond zou donderen! En toen, hoe hij zat te kwijlen toen ik in mijn tepels kneep! Volgens mij wilde hij dat ontzettend graag zelf doen!”
Annabel glimlachte over Lexi’s ongebreidelde enthousiasme.
“Ja, Lexi, ik heb het allemaal gezien. Ik heb je verteld dat we hier overal camera’s hebben, weet je nog?”
Lexi leek niet eens te horen wat Annabel zei.
“En toen ik zijn knopen losmaakte. Ik voelde zijn pik door zijn broek heen! Hij was superhard, en ik voelde hem een paar keer schokken en bewegen!”
“Je moet het een penis noemen, Lexi. Dan klinkt je onschuldiger.”
“Ja, ja, weet ik, maar hij is er nu niet. Oh, en zag je hoe nat zijn broek was toen hij wegging? Denk je dat hij al was klaargekomen?”
“Nee, ik denk dat dat voorvocht was. Weet je nog, waar we het vorige week over hadden? Hoe dan ook, volgens mij staat de limo beneden al klaar, en ik wil nog de plannen voor volgende week met je doornemen. Je hebt het goed gedaan, Lexi! Dit gaat prima!”

Hoofdstuk 8: Spelen!

“Wauw, dat was geweldig!”
Gloria zuchtte tevreden terwijl Gerard van haar af rolde.
“Ik denk dat ik die Lexi toch maar eens een bedankje moet sturen.”
“Lexi?” Gerard verbleekte, “Hoe weet jij …?”
“Ja, natuurlijk. Lexi, dat nieuwe grietje op kantoor. Je riep zonet haar naam toen je klaarkwam.”
“Oh. Oh, nee. Oh, het spijt me zo, Gloria.”
“Het geeft niet, Gerard. Je hebt me deze week elke avond geneukt. Dat is zes keer meer dan normaal. Zolang het mijn kut is die je bewerkt met die heerlijke harde pik van je, maakt het me niet uit dat je aan haar tieten denkt.”
“Oh. Oké, fijn dat je niet jaloers bent.”
“Niet jaloers? Oh, begrijp me niet verkeerd, meneer Gerard Bruinsma. Ik ben erg jaloers. Als ik er ooit achter kom dat je haar aanraakt, al is het maar met één enkele vinger, dan ben je een dode man.”

Gerard slikte moeizaam toen hij terugdacht aan zijn gesprek met Gloria van de afgelopen nacht. Hij had Lexi’s naam gekreund. Zijn hart had een paar slagen gemist toen ze hem daarop wees. Gelukkig was zijn vrouw ervan overtuigd dat Lexi een of ander rondborstig hittepetitje op kantoor was. Als ze alleen maar zou vermoeden dat de vrouw waar hij zo over droomt in het echt een tienjarig meisje was, dan zou de dood waarschijnlijk het beste lot zijn waar hij nog op kon hopen.

Hij wist dat het verstandiger zou zijn om het contact te verbreken. Hij wist dat hij veel te vaak aan haar dacht. Hij bleef maar fouten maken op zijn werk. Zelfs zijn moeder had hem eerder weggestuurd.
“Ik weet niet waar je zit met je gedachten, schat, maar je hoofd is duidelijk niet hier. Ik vertel volgende week wel over je oom Paul.”

Nadat zijn moeder hem had weggestuurd had hij makkelijk een eerdere bus kunnen halen. En toch, toen hij zag dat de bus de halte naderde was hij blijven zitten en niet opgestapt.
De hele week had hij de herinneringen herbeleefd. Aan Lexi’s zachte en warme huid tegen zijn arm. Aan haar tepels die over zijn shirt veegden. Aan haar handen op zijn riem.
Hij kón gewoon haar aanbod om dat spel te spelen niet afslaan – wat dat spel dan ook was. Hij had nog steeds geen flauw idee van de regels, en hij had geen idee wat hij zou zeggen als ze dat straks merkte. Hij wist dat ze té veel invloed op zijn leven kreeg.

Hij wist dat het fout was. Hij wist dat het gevaarlijk was. Hij wist dat hij het niet moest doen. Maar hij moest wel. Hij kon niet anders.
“Alleen deze ene keer,” mompelde hij, “Nog één keer. Alleen vandaag. Vanaf volgende week neem ik een andere bus.”
Hij wist dat hij loog.

En dus wachtte hij nog een half uur langer, tot hij eindelijk op zijn normale bus kon stappen. En toen wachtte hij in angstige spanning tot ze twee haltes verder waren, waar hij Lexi zag instappen.
Ze droeg een strak, wit T-shirt, met een abstract zwart patroon erop. Daaronder droeg ze een spijkerbroek die vlak onder de knieën was afgeknipt. Hij glimlachte toen ze nast hem ging zitten en direct begon te praten.
“De Playstation staat al klaar, meneer Gerard! Oh, ik heb er zo’n zin in om met je te spelen. Het lijkt me heerlijk als ik je straks te pakken neem! Of denk je dat je me aankan?”
Gerard keek alleen maar naar haar blije gezichtje, luisterde naar haar gebabbel, en genoot ervan om zo dicht bij haar te zijn.

Zodra de deur van haar kamertje dicht was, trok ze haar kleren uit.
“Ik wilde deze zo graag uitdoen! Het is de hele dag al warm, en ik werd maar heter en heter.”
Hij zag hoe ze eerst haar broek op de vloer liet vallen, toen ook haar shirt. Haar lijfje leek nog lieflijker, nog sexyer, nog uitnodigender en verleidelijker dan vorige week.
Haar middel werd nauw omsloten door een wit onderbroekje. Dat zag er erg strak uit, alsof het te klein was, en de stof te dun. Daardoor was de vorm van haar schaamlipjes zichtbaar door de stof. Gerard slikte bij het zien van dit prachtige uitzicht op de contour van haar spleetje. Hij voelde dat zijn hoofd begon te zweten.

Lexi keek naar hem, en leek het te merken.
“Oh, jé, wat onbeleefd van mij. Je bent vast ook heet. We zijn nudisten, weet je nog? Ik vind het echt niet erg als jij ook wat uittrekt, meneer Gerard. Ik heb het allemaal al vaker gezien.”
Hij slikte moeizaam. Opnieuw kon hij geen woord uitbrengen, en dus knikte hij alleen maar. Maar het lukte hem niet om te bewegen.
Dit kwam niet eens in de buurt van wat hij had gefantaseerd. Niet in de buurt van zelfs zijn wildste dromen. Het was beter, zo veel beter!
“Wil je anders dat ik help? Papa laat mama hem soms helpen na een lange dag op zijn werk. Jij zal ook wel moe zijn?”

Lexi ging dichter bij Gerard staan, zodat ze hem uit zijn jasje kon helpen. Daarna maakte ze zijn stropdas los en deed hem af. Ze moest op haar tenen gaan staan om bij de bovenste knoopjes van zijn overhemd te komen, die ze een voor een losmaakte. Ze trok het overhemd uit zijn broek, en trok hem toen over zijn armen en van hem af.
Ze ging een stapje naar achteren. Ze bekeek Gerard’s nogal mollige borst. Naar zijn veel te dikke buik.
“Wauw, je hebt een boel haar, meneer Gerard. Dat ziet er echt mannelijk uit!”
Annabel had haar gezegd dat ze iets liefs moest zeggen, zodat Gerard zou denken dat ze hem er goed uit vond zien. Ze had niet verwacht dat ze zo diep zou moeten graven.

Gerard was nog steeds niet in staat om een woord te zeggen, om wat dan ook te doen. Hij accepteerde gewoon, zwijgend en gehoorzaam, dat dit prachtige en bijna blote meisje zijn riem losmaakte, de knoop en rits losmaakte, en toen zijn broek over zijn heupen naar beneden trok.
Ze boog zich voorover om zijn veters los te maken, waardoor Gerard werd getrakteerd op een heerlijk uitzicht op haar billen, met moeite bedekt door haar te kleine onderbroekje.
Lexi trok Gerard’s schoenen uit, en hielp hem toen uit zijn broek te stappen. Daarna ging ze weer staan. Haar blik viel op zijn saaie witte onderbroek, maar ook op de enorme bult die zich daarin aftekende. Ze was blij dat Annabel haar hierop had voorbereid, en dat ze een paar keer had geoefend met enkele van de mannelijke medewerkers van De Zwarte Post BV. Nu was ze in staat om het gewoon te negeren. Om te doen alsof ze niks bijzonders zag.

“Oh, men…” ze herstelde zichzelf, “Oh, Gerard, nog één vraagje, als je het niet erg vindt. Deze onderbroek is eigenlijk te klein, hij snijdt de hele tijd in mijn huid. Vind je het erg als ik hem uit doe?”
Ze zag Gerard’s pik schokken en trillen in zijn strakke onderbroek. Maar hij zei niets.. Hij stond daar maar. Mond open. Ogen als schoteltjes. Een straaltje kwijl over zijn kin.
Aangezien ze geen bezwaar hoorde, trok ze haar onderbroekje naar beneden en stapte er uit.

Gerard kon zijn geluk niet geloven. Zo’n heerlijk, sexy, lief, onschuldig meisje. Opgegroeid als nudist, zodat ze zonder aarzelen zich voor hem uitkleedde.
Hij staarde naar de zachte en gladde huid op haar haarloze venusheuvel, naar het rechte verticale streepje van haar gesloten kutje. Zijn pik trilde en schokte in een worsteling om vrij te komen uit de strakke omhulling van zijn onderbroek.

En toen draaide ze hem haar rug toe en boog voorover, om de spelcomputer die daar stond aan te zetten. Hij zag haar billen. Zag hoe ze een beetje van elkaar weken doordat ze voorover boog, waardoor hij haar bilnaad en haar rimpelige sterretje kon zien. En daaronder de plooien van haar kutje, en de ingang van haar maagdelijke holletje.
Hij voelde dat zijn pik groeide, nog groter en harder dan hij ooit was geweest. Zijn voorvocht stroomde, bevuilde zijn onderbroek. Er was geen enkele rationele gedachte meer in Gerard’s hoofd, het enige waar hij nog aan kon denken was hoe mooi dit verboden fruit was, zo dichtbij, zo beschikbaar.

Lexi kwam overeind en draaide zich weer om. Ze zag hoe Gerard’s pik schokte en worstelde om meer ruimte te krijgen. Ze zag de snelgroeiende natte plek. Maar ze viel niet uit haar rol van onschuldige jonge maagd.
“Oh, wacht, misschien wil jij ook je onderbroek uit? Anders zou het niet eerlijk zijn. Hier, ik help wel!”
Ze wachtte geen antwoord af. Ze hurkte vóór Gerard, pakte de zoom van zijn onderbroek, en trok hem naar beneden.

Ze hapte bijna naar lucht toen Gerard’s pik uit zijn nauwe omhulling tevoorschijn sprong.
Na het zien van zijn mollige mannenborstjes, zijn veel te dikke buik, en zijn melkwitte harige benen, had ze zich al op de volgende teleurstelling voorbereid. Mara ze had het mis. Verborgen in die saaie onderbroek had Gerard een gereedschap dat ruim achttien centimeter lang was, zo’n vijf centimeter doorsnee, en die trots recht overeind stond, keihard, en kaarsrecht. Ze zag de aderen in de huid, zag hem schokken als er meer bloed naar zijn orgaan werd gepompt. Hij was besneden, dus ze kon de rode, bijna paarse eikel goed zien. Ze zag een druppel vloeistof groeien bij de punt. Ze had bijna haar lippen afgelikt, maar herinnerde zich net op tijd haar rol en ging verder met het script dat ze voor dit scenario had geoefend.

“Oh, wauw, je penis is helemaal groot en hard. Ik heb al veel penissen gezien op de naaktcamping, maar altijd zacht en bungelig. De penis van papa wordt soms groot en hard als papa en mama knuffelen, maar dan gaan ze altijd snel naar de slaapkamer, en ze willen me nooit vertellen waarom.”
“Dat is omdat …” kraakte Gerard, maar toen hield zijn stem er weer mee op. Niet dat hij wist wat hij eigenlijk had willen zeggen.

Aarzelend stak Lexi haar hand uit. Ze fluisterde, waarbij ze haar best deed om zo onschuldig en zo naïef te klinken als ze maar kon.
“Mag ik … mag ik hem aanraken, Gerard? Mag ik je penis aanraken? Om te voelen hoe hard hij is?”
Gerard wilde ja zeggen. Wilde nee zeggen. Wilde het meisje op haar bed smijten en haar beffen. Wilde wegrennen en nooit meer terugkomen. Wilde iets slims zeggen, iets over dat dit fout was, iets over geheim houden. Wilde dat ze zijn pik zou voelen. Wilde het niet.
Zijn bewustzijn sloot kort door al deze tegenstrijdige gedachten. Zijn onderbewuste nam het over. Dat liet hem knikken. Liet hem een stap naar haar toe zetten, zodat ze er goed bij kon.

Voorzichtig legde Lexi een handje op de onderkant van Gerard’s pik. Toen haalde ze de andere erbij. Ze kneep een beetje, probeerde voorzichtig of ze zijn rechte hardheid kon buigen. En toen, net op het moment dat ze op en neer begon te vegen, hoorde ze Gerard een haast dierlijke grom uitstoten.
Ze keek op, zag hoe zijn gezicht vertrok in een grimas van genot en pijn en lust. En toen voelde ze een warme kleverige lading op haar gezicht spatten. De volgende straal landde op haar borst, en toen volgden er nog zes kleinere straaltjes. De laatste twee bereikten haar niet meer, gingen verloren op de vloer.

Ze zag Gerard daar staan. Huiveringen en rillingen over zijn hele lijf. Zijn ogen waren in de verte gericht, hij was zich niet bewust van waar hij was.
En toen trok een schok door zijn lichaam. Zijn blik werd weer helder. Hij keek om zich heen, zag waar hij was. Hij zag het jonge meisje, bloot, gehurkt vóór hem, haar gezicht en borst helemaal ónder zijn plakkerige sperma.
“Oh god!” zei hij, “Oh god, god, god, oh god, wat heb ik gedaan! Wat heb ik godverdomme net gedaan. Oh nee, oh nee, oh lieve god, nee!”
En voordat Lexi iets kon zeggen, greep hij zijn broek en overhemd en rende haar kamer uit. Hij was nog aan het worstelen om in zijn broek te komen, zijn overhemd tegen zijn zweterige blote borst geklemd, toen hij het flatje ontvluchtte.

“Gefeliciteerd, Lexi. Goed gedaan!” zei Annabel, toen ze door de verborgen deur tevoorschijn kwam.
“Ik ben ervan overtuigd dat we genoeg foto’s en video’s hebben. Je kan ermee stoppen als je wil.”
“Stoppen? Nu? Ben je verdorie gek geworden? Heb je zijn pik gezien! Ik was zo teleurgesteld dat’ie zijn kwakkie zo snel spoot. Daar wil ik echt nog wel meer van!”
Annabel had even de neiging om iets te zeggen over Lexi’s gevloek. Maar toen bedacht ze dat dat nogal hypocriet zou zijn in het licht van wat ze Lexi hielp te doen.
En dus knikte ze alleen maar.
“Tja, het is vast wel handig om meer foto’s te hebben, en vooral explicietere foto’s. Maar vergeet niet dat je op elk moment kan stoppen, oke? Ga nu maar snel douchen. Ik bestel de limo en regel een schoonmaakploeg om het huis weer op te knappen. En om … dat te verbranden.”
Ze wees naar de drijfnatte onderbroek, die Gerard in de kinderkamer had laten liggen.