Peter en de Wolf

Peter en de Wolf

© 2020, 2021, door P.D. Vile

Korte inhoud: De elfjarige Debbie is een heel lief meisje. Ze lief dat ze zonder aarzelen de vader van haar beste vriendin helpt, in zijn worsteling met het monster dan in hem leeft.
Noot: Ik heb dit verhaal origineel geschreven voor de schrijfwedstrijd van lolicit.org. Het verplichte thema voor die wedstrijd was ”Bestialiteit”. Het Engelse origineel is ook op deze site te vinden: Peter and the Wolf.

---

Vind je me raar?

Nee. Geef nog geen antwoord. Je kijkt me nu aan en je ziet een gewoon meisje van elf. Je ziet mijn lange blonde haren, mijn blauwe ogen, de kuiltjes in mijn wangen, mijn iets te mollige neus. Je ziet een mond die volgens mij mooier zou zijn met een beetje lippenstift. Maar dat mag ik niet van mama.

Ik zie er best normaal uit voor mijn leeftijd. Ik draag een shirt dat een beetje te klein voor me is. Het is eigenlijk een shirt van mijn zusje. Ik mag van mama niet z'n shirt dat mijn buik bloot laat. Maar alle coole meiden dragen zulke shirts, dus ik heb een shirt van mijn zusje gepikt en me stiekem omgekleed nadat ik uit huis ging. Vind je het mooi, hoe je mijn buik kan zien? Maar het zit wel strak. Te strak, eigenlijk. Mijn borstjes zijn al aan het groeien, maar ik heb nog geen bh. In mijn eigen shirtjes zie je nog niks, maar in dit strakke shirtje kan je de vorm een beetje zien.

Mijn gele shorts zijn wel epic! Mijn benen zijn mooi, lekker bruin, en dat valt extra op door de gele kleur van mijn shorts. Papa zegt altijd dat over een paar jaar alle jongens naar mijn benen zullen kijken. Niet verder vertellen hoor, maar ik denk dat sommige mannen nu al stiekem naar mijn benen gluren als ze denken dat ik het niet merk. Terwijl ik nog maar elf ben. Gek, hè? Denk je dat zij pedo's zijn? Ze zien er niet uit als pedo's. Ze lijken aardig en helemaal niet lelijk of zo.

Maar ik zit maar te ratelen. Over hoe ik er uit zie. En dat vroeg ik niet eens. Ik weet dat ik er uit zie zoals andere meisjes van mijn leeftijd. Ik weet dat ik er niet raar uit zie.
Wat ik je wil vragen is, vind je me raar door wat ik doe?

Ja, ik weet dat ik dan eerst moet vertellen wat ik doe. Ga maar zitten, het is een lang verhaal. En een raar verhaal. Ja, inderdaad, het verhaal is raar. Maar ik vroeg of je mij raar vindt. Door wat ik doe. Dus ga zitten en luister naar me. En geloof mij, het klinkt raar, maar het is echt waar.

Het verhaal begint gisteren. Of nou ja, eigenlijk een paar maanden geleden al. Maar ik begin bij gisteren.

Eh, gisteren dus. Na school maak ik snel mijn huiswerk, zodat ik na het eten naar Melanie kan gaan. Melanie is mijn vriendin en ik blijf bij haar slapen. Of nou ja, dat denken papa en mama. In het echt kom ik daar niet voor Melanie. Nou ja, normaal wel. Maar deze keer niet. Nu kom ik daar voor … Nee, wacht. Ik zal beginnen met het moment dat ik daar kom.

Melanie begroet me. Ze kijkt blij, net als altijd. Maar ze is mijn allerbeste vriendin. Ik ken haar écht heel goed. Anderen zien haar alleen maar glimlachen, maar ik zie dat ze doet alsof. Tuurlijk is ze blij dat ik er ben. Maar ze is ook bezorgd, dat zie ik. Maar ze zegt niks. Ze begroet me alleen maar, en loopt dan naar binnen. Ik wuif papa nog even gedag voor hij weg rijdt. Daarna loop ik achter Melanie aan naar binnen.
De deur sluit en Melanies glimlach verdwijnt.
“Weet je het echt zeker, Sabien? Ik voel me zo rot dat ik het gevraagd heb!”
“Geen zorgen, Melanie,” antwoord ik, “ik hou van jou, je bent mijn BFF. Ik zou alles voor je doen. Dus natuurlijk doe ik dit.”
“Opnieuw,” voegt Melanie toe, “net als vorige maand.”
Ze zucht.

Ze heeft gelijk. Het is niet de eerste keer. De eerste keer is nu al vier maanden geleden. Ik heb dit daarna elke maand gedaan. En ik zal het blijven doen, elke maand weer. Net zolang tot Melanie en haar vader een betere oplossing vinden. Een meisje moet haar beste vriendin toch helpen?

We gaan de kamer in en kijken een tijdje TV. Melanies vader is er ook. Peter. Hij wil dat ik hem Peter noem. Geen idee waarom, maar ja.
Alleen wij drie zijn daar. Melanie, Peter, en ik. Ze leven met hun tweetjes, zonder moeder. Ik denk dat ze dood is, al lang, maar daar wil Melanie nooit over praten. Zelfs niet met mij.
Haar vader is aardig. Peter, moet ik zeggen. Peter is aardig. Hij is natuurlijk oud, ik denk wel dertig of vijfendertig of zo. Maar hij ziet er jonger uit dan mijn papa. En ook echt wel beter! Ik denk dat hij veel sport. Niet dat hij een bodybuilder is of zo. Maar gewoon, sportief. Niet dik en papperig, zoals de meester van school!
Dus we kijken TV. En we eten chips. Totdat het bedtijd is.

En nu kijkt Peter me twijfelend aan.
“Weet je het zeker, Sabien? Je weet dat ik het op prijs stel. Maar zoals ik ook de vorige keren zei, je hoeft het echt niet te doen. Wij kunnen dit ook zelf oplossen. Dat deden we ook voordat jij hielp. Ik wil niet dat je je verplicht voelt.”
“Het is goed, Peter. Ik heb zelf gekozen, toen ik ja zei tegen Melanie, die eerste keer dat ze het vroeg. En ook vandaag heb ik zelf gekozen om te komen. Laten we het maar gewoon doen, oké?”
Melanie omarmt me huilend.
“Het spijt me zo, Sabien. Ik zou willen dat ik het zelf kon doen. Maar papa en ik … we hebben het geprobeerd en het ging gewoon niet, het voelde niet goed.”
“Dat weet ik,” zeg ik terwijl ik de tranen van haar wangen veeg, “dus huil maar niet Melanie. Ik heb ja gezegd. Het is mijn eigen keuze. Wees nu maar gewoon blij dat het werkt.”
Ze snikt nog wat na terwijl ze haar tranen droogt. Ik zie dat ze probeert zich groot te houden, voor mij. Net zoals ik sterk wil zijn voor haar. Ik wil niet dat ze mijn angst ziet, of mijn walging.

Even later lopen Peter en ik samen de keldertrap af. Ik hoor dat Melanie de deur achter ons stevig vergrendelt. Ze zal die deur pas morgenochtend weer open doen, wat er ook gebeurt. Ik weet zeker dat het niet meer zo hoeft, maar ze zijn het zo gewend. Peter en Melanie voelen zich beide veiliger met de deur goed op slot.
Ik vind het niet erg. Ik weet dat ik veilig ben. Peter is echt een aardige man, weet je! Zelfs als … nee, wacht, nu loop ik toch weer op de dingen vooruit.

Ik kijk om me heen. Het ziet er nog net zo uit als de vorige keer dat ik hier was, vorige maand. Een grote ruimte, zwakjes verlicht door een muurlampje aan de ene kant, en het maanlicht dat aan de andere kant door een klein raampje naar binnen schijnt. Midden in de kamer staat een groot bed, stevig aan de vloer vastgeschroefd, en met ijzeren boeien aan elk van de hoeken.
“Waarom haal je die niet weg?” vraag ik, “Ze zijn niet nodig. Ik zal die echt nooit gebruiken.”
Peter haalt zijn schouders op.
“Ik vind het fijner te weten dat ze er nog zijn. Voor het geval dat. Als het mis gaat kan je in elk geval proberen …”
Heftig schud ik mijn hoofd. Dat zou ik echt nooit doen!
“… Of anders, als jij op een dag niet meer wil helpen, dan hebben we ze weer nodig.”

Ik huiver. Ik heb gezien hoe Peters polsen en enkels eruit zien na een nacht in die boeien. Of liever, na een nacht lang proberen zich los te trekken. Het is al zes maanden geleden dat ik dat zag, maar ik zal het écht nooit vergeten. Dat is waarom ik Melanie bleef vragen wat ze geheim hield, tot ze eindelijk vertelde … maar nu loop ik alwéér op de dingen vooruit.

Peter heeft zijn shirt al uitgedaan. Hij vouwt het netjes op, net als anders, en legt het dan op één van de treden van de trap. Ik snap het niet, morgen gooit hij hem toch in de wasmand. Maar hij doet het altijd zo.
Ik begin mijn bloes los te knopen, maar hij houdt me tegen.
“Wacht, Sabien. Mag ik dat voor je doen?”
Hij is zo'n lieve man. Probeert altijd me speciaal te laten voelen, zolang hij dat nog kan.
En dus stop ik en kijk hem afwachtend aan.

Zijn handen lijken ruig en krachtig, maar als hij één voor één de knopen van mijn bloesje opent, voel ik enkel een zachte, tedere aanraking. Zijn armen zien gespierd, maar ik weet hoe warm en zacht ze voelen als hij me omarmt. Op zijn altijd vriendelijke gezicht verschijnt een brede glimlach op het moment dat hij mijn shirt opent en mijn kleine borstjes ziet.
“Hé, die zijn nieuw! Mag ik ze kussen?”

Peter wacht mijn antwoord niet af. Hij weet al hoe ik geniet als ik zijn zachte, tedere lippen op mijn tepels voel. Hij komt dichterbij en kust voorzichtig mijn linker borstje. Ik huiver van genot als zijn zachte, vochtige lippen mijn tepeltje raken.
“Zachtjes,” fluister ik, “ze zijn extra gevoelig nu ze groeien.”
Peter laat zijn hand direct zakken. Ik denk dat hij met mijn rechter tepel had willen spelen, net als vorige maand, maar dat nu niet meer durft. Gelukkig maar! Hij is echt heel voorzichtig en lief, hoor. En ik vind het anders altijd heerlijk als hij met mijn tepels speelt. Maar vandaag zijn ze echt gevoelig.
Maar zijn mond op mijn linker borstje voelt wel fijn. Zijn lippen strelen mijn gevoelige tepeltje. Hij sluit zijn mond voor een zacht kusje en likt dan mijn tepelhof. Daarna trekt zijn tong een nat spoor over mijn borstkas, van mijn linker borst naar mijn rechter, die hij ook zalig kust.
Ik pak zijn bruine krullen vast en duw zijn hoofd steviger tegen mijn borst, terwijl hij mijn borstjes blijft likken en kussen. Hij blijft heen en weer gaat tussen de twee, terwijl mijn vingers met zijn haar spelen. Het voelt zo goed. Nog beter dan de vorige keer, omdat ze zo gevoelig zijn. Ik voel dat mijn kutje al begint te tintelen.

Zo speelt hij een paar minuten met mijn borstjes, maar dan stopt hij. Ik hoor mijn eigen teleurgestelde zucht. Peter kijkt me aan, en ik zie de liefde uit zijn ogen stromen. Hij pakt mijn hoofd tussen zijn sterke handen, trekt me zachtjes naar me toe, en zoent me.
“Ik weet het, Sabien. Ik zou ze ook wel uren willen blijven kussen. Maar daar hebben we de tijd niet voor.”
Hij heeft gelijk. We moeten zorgen dat we op tijd klaar zijn.

Nu is het mijn beurt. Ik rits zijn broek open en trek hem naar beneden. Ik zie de bult van Peters piemel in zijn zwarte boxershort. Hij is al helemaal groot en hard. Ik trek zijn onderbroek nog niet uit, ik wil eerst Peter nog wat plagen. En dus leg ik mijn hand op die grote bobbel. Ik voel zijn warmte door de stof heen. Ik voel hoe de aderen in zijn piemel kloppen. Ik knijp er zachtjes in en streel hem, over de stof van zijn onderbroek.
Terwijl ik dit doe, blijf ik Peter strak in zijn ogen kijken. Ik zie hoe zijn liefde verandert naar lust. Ik zie hoe hij ernaar verlangt dat ik hem direct aanraak, in plaats van over zijn onderbroek. En dat wil ik ook. Ik was van plan om hem lang te blijven plagen, maar nu kan ik zelf ook niet meer wachten! Ik duw zijn boxershort naar beneden en kijk hoe zijn stijve piemel met een sprongetje vrij komt. Hij is zo groot. Zo hard. Hij wijst recht naar voren. Bij de punt buigt hij een beetje omhoog. Zijn voorhuid bedekt nog steeds het topje. Ik weet dat ik die naar achteren kan trekken, en dan zal ik zijn eikel zien, groot, en diep paars van kleur. Vorige maand vertelde Peter dat dit in het Engels 'dickhead' heet. Piemelhoofd. Best een maf woord. Alsof mannen twee hoofden hebben. Soms, als mama papa plaagt, dan zegt ze dat mannen twee hoofden hebben, maar alleen maar genoeg bloed voor één. Vroeger begreep ik die opmerking niet, maar nu denk ik dat ik het wel snap.

Ik kijk naar Peters piemel. Hij ziet er zo lekker uit, zo prachtig. Ik wil hem.
Ik zak op mijn knieën en sluit mijn rechthand om zijn piemel, bij het uiteinde. Voorzichtig trek ik mijn hand terug, zodat ik de voorhuid meetrek en zijn … 'piemelhoofd' zichtbaar wordt. Ik zie een doorzichtige druppel bij het puntje verschijnen. Voorvocht? Was dat niet hoe Peter het noemde?
Ik beweeg mijn hand op en neer, zodat Peters voorhuid over zijn eikel wrijft, en er komt nog meer voorvocht uit.

Ik neem zijn ballen in mijn linkerhand. Ze voelen zwaar in zijn harige zak. Ik masseer ze, heel voorzichtig, zodat het Peter geen pijn doet. Tegelijkertijd beweeg ik mijn rechterhand nu sneller. Ik ben Peter nu echt aan het aftrekken. Zijn ademhaling gaat sneller en sneller. Ik wil hem proeven! Ik open mijn mond en neem Peters piemel zo diep als ik kan. Per ongeluk ga ik te ver, ik moet kokhalzen als hij de achterkant van mijn keel raakt. Ik hou van de zoete smaak van zijn voorvocht. Er komt nog een druppel uit, en die hou ik even in mijn mond voordat ik hem doorslik. Dan zuig ik zijn piemel weer naar binnen. Met mijn hand trek ik zijn voorhuid naar achteren, en dan beweeg ik mijn hoofd op en neer terwijl ik mijn mond vacuüm zuig. Ik weet dat Peter dat heerlijk vindt!

Peter gromt hees. Ik kijk omhoog. Is het al begonnen? Nee. Hij geniet gewoon van wat ik doe. Mooi zo! Ik geniet er ook van! Terwijl ik verder pijp vindt mijn linkerhand mijn kutje. Ik ben al kletsnat! Ik kan mijn middelvinger met gemak helemaal naar binnen duwen, zo nat en glad ben ik. Ik beweeg mijn vinger op en neer, en wrijf tegelijkertijd zachtjes met mijn duim over mijn knopje. Maar dan duwt Peter mijn hoofd weg. “Wat is er? Doe ik het fout?” “Nee, Sabien, je doet het juist geweldig. Té geweldig. Iets langer en ik kom klaar. Maar dat zou te vroeg zijn, en dan krijg ik hem niet meet op tijd omhoog. We moeten wachten.” Ik kijk op de klok, de enige versiering in de kamer. Het is kwart voor twaalf. Peter heeft gelijk. We moeten wachten. “Maar ik kan intussen wel iets voor jou doen,” stelt Peter voor, “Ga maar liggen. Spreid je benen.”

Ik ga snel wijdbeens op bed liggen. Ik weet dat mijn kutje nu heel goed te zien is. Ik weet dat Peter nu de plooien kan zien, de nattigheid die er vanaf druipt. Hij kan zien dat ik daar beneden nog geen haartjes heb. Peter vertelde me, de eerste keer al, dat hij daarvan houdt. Maar ik zou liever al wel haartjes krijgen. Sommige meiden in de klas hebben al haar, dat heb ik gezien onder de douche, na gym. Het maakt ze zoveel volwassener. Dat zijn de coole meiden!

Maar Peter houdt echt van me zoals ik ben. Ik zie dat in zijn ogen, terwijl hij kijkt naar mij, naar mijn kutje. Hij houdt echt van wat hij ziet! Ik zie zijn piemel zelfs een beetje op en neer wippen! En dan zakt hij op zijn knieën, en zijn hoofd verdwijnt tussen mijn benen. En dan voel ik zijn lippen op mijn kutje. Hij heeft dit al vaker gedaan, dus ik weet hoe het voelt. Maar toch, net als al die andere keren voelt het ook nu alsof het de eerste keer is. Ik kan gewoon niet geloven hoe lekker het voelt. Zijn warme adem op mijn heuveltje. Zijn natte lippen op mijn kutje. Zijn sterke maar ook zachte tong plaagt mijn knopje, gaat dan naar mijn gaatje en duwt ertegenaan. Ik voel dat hij hem open probeert te duwen. En ik ben nat genoeg. Ik ben daar nu super glad. Maar zijn tong is dikker dan mijn vinger, en dus moet Peter even stevig duwen. Maar dan glijdt zijn toch langzaam bij me naar binnen. Ik zucht. Dit voelt goed. Met Peter in mij voel ik me compleet!

Ik leun achterover en sluit mijn ogen. Ik voel Peters tong naar binnen en weer naar buiten glijden. Ik voel dat zijn zachte lippen zich rond mijn kleine gaatje sluiten. Ik voel de warme lucht uit zijn neus op mijn schaamstreek. En dan voel ik een van zijn handen op mijn borstjes, waar hij heel zachtjes mijn tepel streelt, en ik ga me steeds fijner voelen. En dan voel ik het! Mijn orgasme! Ik weet nog, de eerste keer met Peter, toen ik voor het eerst klaarkwam, toen viel ik zelfs flauw en was nog maar net op tijd bijgekomen. Nu val ik niet flauw. Ik lig gewoon lekker achterover en geniet van de golven van genot in mijn lichaam. Na een tijdje stopt mijn orgasme. Ik kijk naar Peter. Hij kijkt me glimlachend aan. Zijn gezicht is kletsnat van mijn vocht. Ik zie dat hij even opzij kijkt, naar de klok. “We hebben nog tijd,” mompelt hij, en dan zakt zijn hoofd weer tussen mijn benen.

Zijn mond gaat nu direct naar mijn knopje. Hij zuigt erop, duwt zijn tong er tegenaan. Ik voel de tintelingen door mijn lichaam gaan. En dan voel ik iets naar binnen glijden, en ik weet dat het Peters vinger is die hij in mijn kutje duwt. Ik zucht tevreden, terwijl ik geniet van het gevoel. Zijn vinger in mij voelt bijna net zo goed als zijn tong. Maar zijn tong is nu bezig met mijn knopje, en samen voelt het nóg beter. Ik ken maar één ding dat nog beter voelt dan dat. Straks. Bijna. En dan, daarna … Maar daar wil ik niet aan denken. Ik duw die gedachte weg. Ik concentreer me alleen maar op het gevoel van Peters tong op mijn knopje, van zijn vinger die in en uit mijn kutje pompt. Ik denk aan zijn mooie piemel. Hoe die smaakt en voelt in mijn mond. Ik ga hem nog een keer pijpen, dat beloof ik mezelf. Later. Nadat … Opnieuw duw ik die gedachte weg.

Ik hoor een schreeuw, en ik merk dat ik dat zelf ben. Ik schreeuw Peters naam als hij me alweer klaar laat komen. En deze keer vertraagt hij niet eens, hij gaat gewoon door. Ik voel dat mijn orgasme begint over te gaan, maar dan direct weer opnieuw begint. En dan, na dat orgasme, stopt Peter wel. Het is vreemd. Ik vind klaarkomen heerlijk, maar nu ben ik blij dat Peter stopt. Ik denk niet dat ik meer kan hebben. Nog niet.

Peter glimlacht.
“Dat waren twee orgasmes direct na elkaar, Sabien. Zo vlak na elkaar dat je bijna gewoon blééf klaarkomen. Meer durf ik je nu niet te geven, maar als je er meer aan went, dan ga je dit geweldig vinden. Helaas is dat iets dat mannen niet kunnen.” Hij kijkt weer op de klok. Ik kijk ook. Een paar minuten voor middernacht. “Bijna tijd.” Peter komt naast me liggen. Ik zie zijn piemel. Hij is nog steeds hard. Ik zie dat hij zachtjes klopt van verlangen. Ik zie zijn eikel glanzen door al het voorvocht. Teder kust Peter mijn lippen. Zijn ene hand streelt mijn haar. Zijn andere hand streelt mijn borstjes, zachtjes, voorzichtig. Hij let er steeds op dat hij me geen pijn doet. Hij is duidelijk echt gek op mijn borstjes, al zijn ze nog zo klein. Met mijn vinger teken ik zachtjes de spieren op zijn borst na, terwijl ik Peter terug kus. Het leven is goed.

We blijven nog even zo liggen, gewoon te genieten van elkaar. Maar dan staat Peter weer op. Hij zegt niks. Dat is ook niet nodig. Ik weet wat hij wil. Nee, wat hij nodig heeft. Ik kruip naar het hoofdeinde van het bed en spreid mijn benen. Peter gaat er tussenin zitten. Hij laat zijn lichaam zakken. Zijn rechterhand steunt naast me op het bed, zodat zijn zware lijf niet op me drukt. Met zijn linkerhand houdt hij zijn piemel vast, en richt op mijn kutje. Ik spreid mijn benen zo wijd als ik kan, om het hem makkelijk te maken bij me binnen te dringen.

Ik zie dat Peter al huivert van genot terwijl alleen nog maar het puntje van zijn piemel tegen mijn kutje drukt. En ik merk dat ik hetzelfde doe. En dan … dan duwt hij naar binnen. Ik voel de druk, en dan voel ik hoe ik langzaam maar zeker gevuld wordt. O, het voelt zó goed! Geweldig, gewoon. Ja, zijn tong is fijn. Zijn vinger is heerlijk. Maar Peters piemel … het is alsof zijn piemel speciaal voor mij is gemaakt. Alsof mijn kutje speciaal voor Peters piemel is gemaakt. Hij past precies. Hij vult me zo lekker. Dat gevoel van zijn vlees dat op en neer beweegt in mijn strakke tunneltje, dat is zó heerlijk. Hij trekt zich terug en ik beweeg mijn heupen omhoog, automatisch, zonder erbij na te denken. Ik wil hem onbewust gewoon in me houden. Maar hij trekt zich steeds verder terug. Ik mis hem, ik voel me nu leeg. En dan … dan duwt hij weer naar binnen! En ik voel me weer compleet. Tot de volgende keer dat hij hem eruit trekt. Hij neukt me met lange, beheerste bewegingen. Juist zoals ik het lekker vind. Ik voel dat ik al bijna opnieuw klaarkom.

Maar dan … dan hoor ik, ergens buiten, een klok slaan. Ik wil dat niet horen! Ik wil dat de tijd stil blijft staan! Ik wil Peter in me voelen, voor altijd. Ik wil dat het Peter is en niet … dat. Niet dat monster. Ik wil dat er niets verandert.
Maar dat kan niet. Ik kan de tijd niet stop zetten. En ook al wil ik het niet horen, ik hoor de klok toch, elke slag. En in gedachten tel ik de slagen mee.

Eén. … Peter hijgt en kreunt terwijl hij in me pompt. Mijn nagels krabben zijn rug.
Twee. Drie. Vier. … Ik sluit mijn benen om Peters lijf, probeer hem dieper in me te duwen. Ik voel hoe zijn ballen tegen mijn kont aan slaan.
Vijf. Zes. Zeven. … Ik open mijn ogen en kijk naar Peters gezicht. Naar zijn lijf, in het zwakke licht van de volle maan door het kleine raampje. Hij is zo perfect.
Acht. Negen. … Ik doe mijn ogen weer dicht. Ik wil niet zien wat er gaat gebeuren. Ik heb het eerder gezien en het is echt vreselijk. Ik wil Peter voor me blijven zien zoals hij nu is.
Tien. Elf. … Als die stomme klok niet was gaan slaan, dan was ik alweer klaargekomen. Die vreselijke klok, die me afleidt. Die me steeds herinnert aan …
Twaalf!

Ik hou mijn ogen hard dicht geknepen. Ik wil niet kijken, wil het niet zien. Maar ik voel de verandering nog wel, daar kan ik niets aan doen. Waar Peters huid de mijne raakt, voel ik hem warmer worden, alsof hij opeens koorts krijgt. Zijn gladde huid wordt ruwer. Ik voel hoe daar opeens haren groeien. Het is geen huid meer, maar vacht dat tegen mijn buik en mijn benen drukt. Ik hoor hoe Peters ademhaling, zijn gehijg, verandert. Het klinkt nu lager. Al snel is het een diep, dierlijk gegrom. Ik ruik hoe zijn frisse adem verandert in een gore stank. Hoe zijn tedere kusjes overgaan in een nat gekwijl. En zijn piemel … zijn piemel, diep in mij, groeit. Hij wordt langer en harder. Hij zit nu zo diep in me dat het pijn doet. Pijn van binnen. Ik wil dat niet, ik wil dat hij voorzichtig doet. Maar dat doet hij niet. Oerinstincten drijven hem nu. Dit is geen liefde meer, dit is lust, pure, dierlijke lust. Zijn stoten worden sneller, harder, dieper, agressiever. Zijn lange, dikke wolvenlul beukt in mijn kutje. Het doet elke keer pijn als hij hem naar binnen ramt. En toch, ondanks de pijn, ondanks de walging, voel ik opnieuw een orgasme naderen. Ik voel hoe ook ik word overweldigd door iets primitiefs, iets oer-ouds.

Mijn benen sluiten zich opnieuw rondom het bekken van de wolf waar Peter in is veranderd. Ik voel hoe zijn staart mijn voetzolen kietelt. Mijn handen klauwen zich vast in zijn harige rug. Ik grijp in zijn vacht, trek diepe krassen met mijn nagels. Terwijl zijn ruwe tong mijn gezicht likt probeer ik het puntje van zijn tong in mijn mond te zuigen. En mijn heupen bewegen, helemaal uit zichzelf. Ze beantwoorden elk van zijn stoten.

En dan, dan kom ik klaar. Harder dan ooit tevoren. Sterker dan ooit tevoren. Ik denk dat ik schreeuw. Ik denk dat ik vloek. Maar ik weet het niet zeker, ik weet alleen dat het fijner voelt dan ooit tevoren. Ik wil dat dit gevoel door blijft gaan, en dat gebeurt ook. Nog voordat mijn orgasme eindigt, komt het volgende alweer. En dan nog een derde. Het wordt me teveel. Peter had gelijk, dit is te veel, ik ben hier nog niet klaar voor. Hij moet stoppen. Ik schreeuw tegen hem dat hij moet stoppen. Ik kan er niet meer tegen, het is te veel!

Maar de wolf waarin Peter is veranderd weet dat niet. Het maakt hem niet uit. Hij denkt alleen aan zijn eigen lust. En dus blijft hij zijn lul in en uit mijn kutje rammen. Zijn mond kwijlt. Grote klodders van zijn dierlijk speeksel vallen op mijn gezicht. In mijn haar, op mijn ogen, op mijn neus en zelfs in mijn wijd opengesperde mond. Het is te veel. Ik wil flauwvallen, want ik kan geen orgasmes meer aan. En ik wil niet flauwvallen, want het voelt zó lekker, en ik wil dit blijven voelen en er geen moment van missen.

En dan, eindelijk, na meer orgasmes dan ik kan tellen, stoot Peter een luid huilend geluid uit. Ik voel hoe in mijn kutje een grote bal groeit, die me helemaal vult. Het doet me pijn, maar tegelijk stimuleert die bal een gevoelige plek, binnen in me. Ik voel een stroom hete vloeistof in mijn lijf schieten. Zijn sperma. Ik voel hoe zijn sperma bij mij naar binnen spuit. Straal na straal na straal. En ik voel hoe ik zelf alwéér een orgasme heb, een nóg heftiger hoogtepunt bereik, terwijl ik bezig ben met het smerigste dat ik me maar voor kan stellen. Terwijl deze gigantische wolf me probeert te bevruchten.

Eindelijk stopt het spuiten. Wolf Peter stopt met bewegen. Zijn lul zit nog steeds in mij. Door zijn opgezwollen bal ziet hij vast, en ik voel me enorm vol. Het doet pijn, maar het voelt tegelijk ook lekker. Hij drukt op een super gevoelig plekje, diep van binnen. Elke beweging die ik maak, hoe klein ook, geeft me een goed gevoel. Het is alsof ik heel dicht bij een orgasme ben en daar gewoon blijf. Het is niet zo … intens, denk ik? … als klaarkomen. Maar het duurt maar en duurt maar en duurt maar. Ik voel me vol van binnen. Vol en warm, van al het sperma dat hij erin heeft gespoten, en dat er nu niet meer uit kan omdat die grote knobbel mijn uitgang blokkeert. Ik houd mijn ogen dicht. Ik probeer me voor te stellen dat het Peter is die nu op me ligt, en niet de grote wolf die hij is geworden. Ik begrijp mezelf niet. Ik haat dit gevoel. Ik haat het om te weten dat deze … wolf in me zit. En tóch voelt het lekker. Tintelend, en opwindend, en vol, en warm. En het doet pijn, maar het is ook zo lekker dat ik de pijn er voor over heb.

Eindelijk, na een eeuwigheid die veel te snel voorbij gaat, voel ik dat de verandering start. Het begint in mij, binnen in mijn kutje. De bal begint langzaam te krimpen, en ik voel hoe het wolvensperma weer uit mijn kutje loopt. Ik zou me opgelucht moeten voelen over elke smerige druppel die er uit gaat, maar toch … het voelde zo lekker vol en warm en nu loop ik leeg.
Ik open mijn ogen. Peter is nog in wolfsvorm, grotendeels. Ik zie zijn hoektanden, lang en scherp, net boven mijn gezicht. Ik weet dat ze scherp genoeg zijn om iemand open te scheuren. En ik weet dat hij dat ook echt gedaan heeft, in het verleden. Maar ik ben niet bang. Peters poten, met hun grote klauwen, rusten vlak naast mijn lichaam. Hoe zou het voelen om door die poten gestreeld te worden, vraag ik me af. Zou het fijn voelen? Of zouden zijn klauwen me bezeren, hoe hij ook zijn best doet voorzichtig te zijn?

Waar komen deze idiote gedachtes vandaan?

Ik bewonder het uiterlijk van zijn vacht. Grijs, met zwarte en witte strepen. En de spieren op zijn lichaam zijn zo hard, zo groot. Helemaal niet zoals 'normale' Peter, al ziet die er ook goed uit. En al is Peter nog steeds een wolf is, ik zie dat zijn kop … nee, dat zijn gezicht ontspannen en gelukkig is.

“Het is je gelukt, Peter,” fluister ik, terwijl ik de vacht op zijn buik streel, “Je hebt je climax gehad. De climax die je nodig hebt. En alweer zonder bloedvergieten. De wolf is weer een maand weg.” Ik kijk hoe Peter terug transformeert. Zijn lijf krimpt. Zijn hoektanden trekken zich terug. Zijn vacht verdwijnt. Hij wordt weer Peter. “Dank je wel, Sabien,” fluistert hij. En dan valt hij in slaap. Zo gaat het altijd. De verandering put hem uit. Hij zal nu uren lang slapen.

Lycantropie, noemt Melanie het. Weerwolven. Elke volle maan verandert Peter in een wolf. Een wolf, maar dan groter, sterker en wreder dan een normale wolf. Een wolf die maar één enkel ding wil: een climax. Zijn dierlijke verlangens de vrije loop te laten, tot hij een climax bereikt. En die climax bereiken weerwolven door een mens te doden en zijn bloed te drinken.
Maar die climax kan óók bereikt worden door een orgasme. Blijkbaar ontdekte Melanies moeder die methode, nadat ze getrouwd waren. Althans, dat is wat Melanie zei.

Peter haatte zichzelf om de moorden die hij als wolf pleegde. De oplossing die zijn vrouw vond was veel beter voor hem. Maar toen stierf ze, of verdween ze. En hij begon weer te moorden. Vandaar die kelder. Hij had dat met Melanie afgesproken. Dat ze hem op zou sluiten, hem vast zou ketenen aan het bed. Vastgeketend in die boeien, de deur vergrendeld en op slot. Totdat de zon opkwam en de wolf verdreef. Maar de drang was zó sterk dat hij zichzelf bleef verwonden, omdat hij probeerde zich los te rukken van de kettingen, zelfs als zijn eigen huid daardoor kapot scheurde. En soms lukte het hem zelfs. Soms wist hij toch te ontsnappen, en vermoordde hij weer iemand.

Ik kijk naar Peter. Zijn lichaam is uitgeput door de transformatie. Maar zijn gezicht is nu vredig. Hij slaapt. En hij ziet er zo vriendelijk uit, zo onschuldig. Nou ja, Peter is ook vriendelijk en onschuldig, als hij zichzelf is. Ik denk dat hij eigenlijk diep van binnen zelfs vriendelijk is als een wolf. Alleen … ik weet niet, te veel wolf?

In de ochtend, als hij ontwaakt, zal ik hem vragen om nog een keer met me te seksen. Hij zal weigeren, dat doet hij elke keer. Hij zegt dat het verkeerd is om seks te hebben met een meisje van mijn leeftijd. Dat hij het alleen maar doet om te voorkomen dat hij iemand vermoordt.
En dan zal ik hem zeggen dat ik de rest van de maand een herinnering wil hebben aan seks met de tedere en lieve man die hij is, niet met het ruwe monster waar zijn vloek hem in verandert.
En dan zal hij toegeven. En we zullen geweldige, heerlijke, liefdevolle seks hebben.
Maar dat moet wachten tot Peter wakker wordt. Hij is nu nog te moe.

Ik probeer ook te slapen. Maar het lukt niet. Ik ben veel te verward.
Ik blijf maar denken aan mijn orgasmes. Dit is de eerste keer dat ik ben klaargekomen terwijl Peter een wolf was. Terwijl hij me pijn deed. Terwijl ik misselijk werd van zijn stank. En toch kwam ik klaar. Ik kwam heerlijk klaar. Beter dan alle andere keren.
En dan, dat geweldige gevoel, die … minuten? uren? dat “wolf” Peter nog in me was. Zijn knop, die me vulde. Pijn deed. Plezier gaf. Die warmte van binnen.

Ik haat de wolf. Haat hoe hij er uit ziet. Hoe hij ruikt. Hoe ruw hij met me omgaat. En toch, die orgasmes … die waren heerlijk!
Tot mijn eigen verbazing merk ik dat ik overweeg Peter volgende maand al een keer te laten klaarkomen voor middernacht. Zodat hij, als wolf, meer tijd nodig heeft.

Begin ik nu echt te houden van seks met Peter in zijn dierlijke vorm? Met … een wolf?

Oké. Nu mag je het zeggen. Nu mag je antwoord geven op mijn vraag.
Vind je me raar?